Kördüğüm

Günlerdir yağmurda izlediğim ellerimizi bugün tekrar buharlaştırıp elveda dedim sana,

Damlalar gözlerime, yaş bulutlar kalbime grilik gömmüş misali kapımı çaldı.

Açtım kapıyı,

Kurumuş yapraklar serdi sonbahar, dedi seversin. 

Ama sana değil.

Sende bende olmayan şeyleri aradım kuru sarılarda.

Şimdi rüyalarımda görebilmek adına kaldırımlarda uykuyu arıyorum.

Her sokak lambasının altında bir anı bırakıyorum. 

Sırtımda seni izlediğim günlerden bir gün, karanlık selamlıyor,

İflah etmez sevgimden beter buralar.

Kendimden çok yenildim bu sokak lambalarına.

Bu kaldırımlara çok gözyaşı bıraktım mecalim kalmadı oturdum yere.

Meğer gitmişsin benden,

Bir ben birde duygularım..

Belkide hataların hepsini kendimde bulmak yerine yapıyorum bunları. 

Mumla aradığım aşkımdan kaçıyorum.

Eksik giden şeylerde kalmanın zorluğu var,

Hayatımda.

Bilemezsin.

Görmedin çünkü.

Ciğerimde nefesin, ellerimde elin, gözlerimde gözlerin..

Nerede bu yıllar kayboldu ben gözümü senle kapattım şimdi yoksun.

O zaman anladım, 

Kimse sevdiği kadar ilerleyemez bu hayatta, 

Sevilmez.

Kendimden nefret etmemek için bir sebep söyle.

Zaten neydim?

Ne oldum?

Kalbimi satsam kaldırımlara üstüne basılmış duygusuz insanlar..

Ne eksildi?

Ne kazandım?

Üzüntü, acı, keder?

Belkide sadece. 

Sadece git.

Git çünkü ben seni kendimden götüremiyorum.

Uzaklaşamamanın, yeniden başlayamamanın zorluğundan kurtulamıyorum.

Bi bak bana

Ben kendimde bile yokum.

Nokta kadar yerim yok.

Çünkü,

İçimde senden başka canımı acıtan yara yok.