Susarak Nefes Alıyorum

başucumda duran kendime sesleniyorum bugün. odamda geçmişten kalma bir çocuksuluk havası var. duvarlarımda hala unutamadığım anılarımın çatlamış görüntüleri var ve sadece bana net gösteriyor ama hangi anıyı elime alsam sevilen yanı tek kıvılcımda  yanan bir fotoğraf gibi. göz yaşlarımla söndürüyorum. bana benden kalan kendi yanım var. kalkıyorum. duvardaki kirli aynaya bakıyorum. kendime. binlerce ikilemin içinde boğulmuş benliğimi kahverengilerimle tekrar süzüyorum. karasızlık kapıma dayanmış bu sırada. ağlarsam ruhum teslim olacak. nefes alsam yeni hayatımın adımlarını içime alacağım. emekleyen geleceğim yürümeye başladığında bana zarar verecek biliyorum. geleceğimle göz göze gelmekten korkuyorum. kendimde her şeyi görmüş bir insanın bakışları var. nereden geliyor bu cesaret, bilmiyorum. kendimi çamura batmış hissediyorum. ne yeni bilinmezlere merakım ne de eskilerin yarasına tuz basmaktı istediğim. beni ikilemlere emanet eden bu  zamana tekrar tekrar nefret duyuyorum. bir elveda demeden bakıyorum tekrar kendime. biliyorum ki sadece susmak istiyorum. ne dudaklarımın kelimelerin oluşması için emek sarf etmesini ne de ses tonumun kulaklarıma ulaşmasını istiyorum.  susmayı, susarak nefes almayı istiyorum. bir elimde kanlar içinde dikenli bir gül diğerinde ömrü bitmiş bir kelebek beliriyor. ben can yakan kalbimi ve ölü ruhumu tutuyorum bu parmaklarım arasında. karasız bir siyah rengi gibiyim tüm renkler benimle gelsin istiyorum. bencilim. susuyorum bu yüzden. bencilce susuyorum. bu odada benden başka kimse yok. gözyaşlarım kapıda nöbette ikilemleri almıyor içeri. sadece bu bir çocuk masalı ve ben bu masalın kabusundan başka bir şey değilim onu biliyorum.