Kısa Süreli Gerçekler

Bugün Ankara sokakları sonunda gözyaşlarını tutamayıp kaldırımları ıslattı.

Bugün o sokaklar, yağmurla beraber hayalleri gizleyen gerçekleri bir kez daha fark etti.

Bugün kaldırımlar yağmurdan kaçan insanların ayak izleriyle bir kez daha kirlendi.

Bugün hiç umursanmayan o kaldırımlar bir kez daha güneşin açması için gökyüzüne umutla baktı.

Peki yağmur o kadar kötü müdür?

Yoksa gözyaşlarımızı yok etmek için bir kaçış mıdır?

bilmem, ben aslında hiç yağmurda sokaklarda dolaşmadım.

Duygularımı odamdaki duvarlara anlattım hep.

Saklaması için onlara verdim gözyaşlarımı.

Sormadı neden diye,

Kızmadı ağlama diye.

o yüzden,

Yağmurla birlikte yok etmedim onları.

Her karanlık gecede duvara baktığımda,

Kendini gösterdi bana.

hatalarımı,

sevgimi,

gözyaşlarımı..

Sessizce kendi içinde tuttu.

Belki bu yüzden yağmuru sevemedim.

gözyaşlarımı yok ettiği,

beni donuk bir ruh haliyle bıraktığı,

kara bulutlarıyla gerçekleri yüzüme vurduğu için.

Bak güneş açtı şimdi.

Hayallerim tekrar yüzüme gülümsedi.

Bir kez daha beni umutlandırdı.

Yine yüzümü güldürdü senin gibi.

Hatalarım ve gözyaşlarım gökkuşağının renkleri içine karıştı.

Kayboldum ben aslında.

Tekrar hayal dünyama döndüm yine...