Kalan Son Kırıntılar
Ne ben söyleyebiliyorum ne sen anlayabiliyorsun.
Bu sevgi beni yordu,
Sen beni yordun.
Anlamadın,
Anlayamazsın.
Kalabalık bir gürültüde çığlık atmak,
Suyun altında nefes almak gibiydi sana duygularımı anlatmak.
Sevgi yetmedi,
Yetiremedim.
Belki sen.
Belki ben.
Olmuyor işte.
Olduramıyorum.
Neden bende bilmiyorum.
Göğsümdeki yemyeşil ağaç,
Şimdi kupkuru dallarını kalbime batırıyor sanki.
Acıyor..
Çok acıyor...
Zamanında yaşayamadığım sevinçlere,
Her sarsıntıda düştüğüm dizlerimin yarıklarına,
Seni beklediğim günlerin umutlarına,
Yorgunum ben.
Kahretsin sevmek çok zor.
Keşke seni hiç tanımamış olsaydım.
Keşke duygularımın kelepçelerini çözecek kadar aşka kapılmasaydım sende.
Ben kendim olamıyorum ah be sevgilim.!
Buz gibiyim,
Üşüyorum,
Belki donuyorum,
Ateşim sensin
Lakin,
Yanmak için bütün korlarını kaybetmişsin.
Yorumlar
Yorum Gönder