her kışın baharı
bir akşamdı herhangi bir akşama benzemeyen. yine düşlerle bütünleşmiş kalbin hafızasını tazelediği dakikalara rastlamışım, güneş batmanın son demlerindeyken. acı mıymış bu çektiğim ? ara sıra yokluyor aklım kalbime yeniliyor gözümden bir damla düşüyor sanırsın hıçkırıklarımda boğulmuşum . nefesim kesik kesik gözyaşlarım gözümde bir perde gördüğüm tek şey bir buğu. tıpkı hissettiklerim gibi.
nefretimin kıyısındayım. boğazıma kadar doluyum. kendime. bu dünyaya. bu odamdaki duvarlara. her şeye.. beni sadece dinledikleri için.
çok karmaşık yazıyorum. biliyorum. ara sıra kafamdaki kelimelerin sırasını unutup devrik cümleler oluşturuyorum. ama zaten bu ben değil miyim? kendi içimde dağınık duygular besleyen? aşkını gün batımına saatlerce anlatıp geceleri aya ağlayan. güneşin sıcaklığını hissedip ayağı kalkan. bu dağınıklık bana ait değil mi? ben miyim burada her şeye cevap verecek şey yoksa beni buna dönüştüren kimseler mi? sessizlik bir cevapsa ben ömrüm boyunca susacağım. ne gözlerim ne bakışlarım. kalbimde bir gürültü ne sen duyuyorsun beni ne de ben sana bağırıyorum kilometrelerce öteden duyman için. haykıramıyorum. yoruldum. nefesim kadar yakın şeyler artık gökyüzü kadar uzak bana.
Yorumlar
Yorum Gönder