Bahara Kırıntılarını Dökmüş Son

 Mazgalda birikmiş yapraklar. Bu oyunun kaybeden umutları yağmurla akıp gitmiş demirlerin arasında. Aynı şehrin farklı sokaklarında yürümüş gözlerimiz. Fırtınamda kopuk bir kirli şehir silsilesi. Karşımda geçmişe üflerken seni izlemek. Mazgala attığım son sigaram senin yapraklarını söndürmüş meğer. Aynı aynaya baksak da yansımam sana gözükmezmiş zaten. Dudakların arasından çıkan ismimi öpmüşüm senden ayrıldığımda. Bakıyorum o akşam sana. Ebruli gözlerin söndürdü sanki mumları yeni dileklere. Yıpranmışlıklarımla yaşıyorum son günlerde. Anlatıyorum bir kahve bardağına hayatımı. Detay vermek istemiyorum. Neticede bende söylediğim sözleri düşünmeden yaşayan bir varlıktım. Var olan ise ruhumun kirlerine kapadığım yamalardı. Şahsıma gidilmemiş yollar ve açılmayan kapıların bekçisi olmuştum. Hayallerimde var olan sen dün gece sadece sesinle yaşamıştın kulaklarımda. İçimden çıkmış ölü çocukluğum bu evren mezarlığının çiçeklerini yetiştirmekle meşguldü ve biraz da hayıflanmıştı kuşlardan. Ötmeseydi, kulakları çınlamazdı sevdiği adamın sesini. Bilmiyorum. Belkide delirmişimdir yokluğuna biriktirdiğim günlerde.