Gitmek

 Gün ışığında aydınlanıyor gecem. Ah bir düşünsem seni güneş doğmaz bu şehre. Celladı var bu şehrin, aklımın ucundan geçsen sokakları çıkmaza girer. Yürüdüğümüz sokakları bana ceza yazıp asfaltına yağmur yağdırmaz. Islansa gece üstüme yapışıp kalmış sevgin kazınmış silinmez üzerimden. 

Günlerim bulutlara dolmuş taşmış. Sen bir gülümsesen boğazıma kadar batarım ben burda. Kulaklarımda çınlayan sesin, ceplerimde nefesin kalmış çıkaramıyorum ruhumdan seni. Yalancı bir ayna tutmuşsun bana karşında sana olan sevgim çarpıp bana dönüyor. Gözlerimin içinde isteksizliğin var ben yine bekliyorum seni.

Uğrasa da ne fayda. Sen rüzgarında tüm yapraklarımı dökerdin zaten. Bense kendi tercihlerimde aklımda takılı kalmış birikimlerimle mücadele ediyorum. Gökyüzünde asılı kalmış umutlarım kaldırımlara küsmüş yağdırmıyor birkaç damla dahi. Yolda kalmışım. Bozuk bir ruh, bozkır bir bedene emanet edilmiş. Ruhumu tamir edemez bundan sonra kalemim. Sende başlamamış ben ve bende bitmiş sen var artık bu satırlarda. Dudaklarımın arasında birikmiş tüm kelimeler tuzla buz oldu döküldü. Bu hayat hikayesinin hüzün kustuğu şu günlerde, sana yara bandı olmak için fazla yorgunum artık. Yılları olan bu satırları kıyısına ulaştıramadan vurgun yemiş bir bedende birleştiremedim. Belki de seni yeteri kadar sevemedim. Yazamadım gökyüzünü, hissettiremedim yağmurla sana göz yaşlarımı. Senden gitmek bir doğru, gözlerine bakmak bir hata artık. Bu boşlukları dolduracak hatalarım tozlu raflara emanet artık.