Döngü

https://spotify.link/MvKnZrCDJyb

 İnkarıma yenik düşmüşüm. Kafamla kabimin münazarasına izleyiciydim. İki damla külde boğulup dumanını tüttürmüşüm beyazıma. Kirlenmiş, paslı aşkıyla yaşamış ruhumun tatminsiz kişisi. Boş kadehi şarap sanıp yudumlamışım sarhoşluğumda. Kırıkmış kadeh. Zamanmış ilerleyen. Yolda benden başka nefes sesine izin yokmuş. Yankılar enkaz yaratmış bedenime. İzi sırtımda günlerin yarası, yorgunluğuma tuz basmış. Yürüse de ruhumdaki kadın, adama ulaşabileceği bir yol yoktu. Tabelası geçmişe döndürüyordu beni. Tohum veren ağaçların dallarına binip keserdim kendimi. Satırlarımda yıllanmış bir ben, vurgusu hiç eskimeyen sen vardın. Ki ben denize dökülmeyen bir akarsu yalnızlığında beklerdim geleceği. Ve cesaretimi ceplerime sıkıştırma zamanım yine gelmişti.

 

Yıllansın yine bu günler bir kadehte! 

Zaten değmezdi raflardan indirmeye seni. Dallarına kırık yapraklara emanet edilmiş ağaçlardan polen soluyamazdım. Sahip olduğu uçurumda intihar etmiş mektupları biriktiren kadın keşkeleri dilinden düşürmeye başladı şimdilerde. Ve şiirlerim bir hayatla birleşseydi yeniden, kefeni senin ellerinde olurdu.