Kuru

 zihninle düşün kalbinle yaşa,

arada bir aklıma geliyorsun, seni zihnimle düşünemiyorum ve o an  kalbim yaşamanın ne demek olduğunu unutuyor. nefesim havayla birleşmeyi reddediyor. öyle bir zamanda geliyorsun ki  sevgili, zihnimin çığlıklarını bastıracak gücü kendimde bulamıyorum. eksik bir şeyler var, hissediyorum. ama o 'eksik' bir o kadar  imkansız ki. biliyorum. bir kesik oluyor sana büyük bir yara. durmayacak gibi bir kanaması var sanırdım bir zamanlar. dindirdim her kanamasında  yoluma devam ederdim. adım attıkça yaram açılırdı ben sarardım kendimi. sonunda kurumaya karar verdi bana sormadan. aniden. nedensiz. bende kuru bir iz bıraktı. solmadan, kuruyan bir umut vardı artık içimde çünkü artık ben yenildiğim mazinin yollarından kopardığım ihanetleri geleceğe taşımıyordum. bir yağmur sustursa bütün toprağı diye beklediğim her gün kendi yağmurumu biriktirmişim aslında ben. sonrası nefreti yerin dibine sokmak oldu. nefret diyorum çünkü sevgimi gökyüzüne satalı çok oldu. belki kaskatı insanlara bir güneş belki hüzünlere fırtına gibi geçti. bilmiyorum. temizlendim. içime kapandıkça içimdeki duygu gözyaşlarımla akıp gitti. bu aşkı layığıyla bitirmenin imkansız olduğunu ben sende gördüm sevgili. şimdi ise bir şeylerin nedenini sormak için durağı kaçıralı çok oldu.