ters ray
Günlerdir kafamda aynı şarkının tınısı kendimle birleşmiş sözleri ve ucube olmuş bir hayatta ruhumu dansa kaldırmış sanki. Bilmezsem ve duymazsam kelimeleri,yolda olduğumu görmeyeceğim sanki. Ellerimde parçalanmış aynamın cam parçaları, göğsümü sıkıyor yaşamam için bir sebep, parmak uçlarım donmuş hissetmiyorum bile. Düşünmüyorum, yüzüyorum sanki kendi kelimelerimin okyanusunda. Sessizce köşede bekleyen benliğim avuçlarında umutlarımı dileniyor ben önünden geçmekle yetiniyorum. Bir bahşişe sayfayı çevirsem keşke. Ceplerimde kırıntı kalmadı, gözlerimin ışıltısı yırtık yerlerden düşmüş basmış insanlar üzerine. Hislerim bağımsızlığını satmış parmaklıkların ardında. Benim kefaret ödeyecek günlerim bitti. Dursam arkamdan itekleyecek cesaretim yok. Kurumuş dudaklarım, sözcükleri cümlelere yollamama izin vermiyor. Anılarımda birleşmiş bir beden yolun kenarında bir otelde konaklamayı seçmiş. Kandırmış kendini gecelere. Gökyüzüne kusmuş bütün rüzgar nefretini. Saklanacağım yapraklar dallarına geri döndü artık. Sahte ışıkların akşamla daha geç buluştuğu zamanlar ben güneşle kavga ediyor olacağım umarsızca biliyorum. Bildiğim tek şey beni terleten bu satırlara kırgın olmam değil. Burada birleşen bedenlerin sahte kimliklerini göstermesi. Siyahta beyazı, beyazda siyahı bekleyen bir noktadayım lakin şu zamana kadar aynı noktada birleştiklerini göremeyen bir aptalmışım. Tınılar tekrar kulağımda, bu yoldaki felç olmuş zamanları fısıldıyor. Tohum diye ektiğim tüm hislerimi bir mezarlıkta bırakmışım. Ölü bedenlere ve göç etmiş ruhlara emanet etmek için.
Yorumlar
Yorum Gönder