Hatasız
Yakınına yabancılaştım seni tekrar gördüğümde. Baktığında gözlerimde gördüğün parıltıya duvarlar örüyorum. Senin tanıyıp bildiğin ve aslında kapısına dahi aşkla yaklaşmadığın duvarlar artık sana bıraktığım etki kadar yabancı bana. Mümkün değilmiş senden kaçmak. Mümkün değilmiş ki sonbaharı tek seferde bitirmek adımlarımızda. Kuru yapraklar göç ettiği topraklardan ağaçlara misafir gelmiş tekrar. Yeşerttiğin ağaçlarım sana sarılamadan ayrılmış. Defterimi tekrar senin için açmışım çünkü farkında olmasam da her sayfamda ruhunun imzasını taklit etmişim.
Kalpmiş bu
Zahmeti boyundan büyük işlere karışan
Emin adımları belirsizliklere çıkan..
Yolum sendeki imkansızlığa uzanıyor ve ellerimde sayılı kalmış aylar yıllara uzandı.
Dilimin ucunda biriken tüm sözler eski bir plakta cızırdadı. Lakin kulaklarımda bağırdı ismin bana. Parmak uçlarıma kadar uzanan bir heyecanın sarhoşluğundayım. Söyleyemezdim. Kaybederdim seni. Fakat bilmiyorsun gerçekleri söyleyecek kadar sarhoş olmuşum sana. İznin olmuş sana bakmaya ama geçememiş kapısı kilitliymiş hislerinin. Kimse görmesin diye yazamamışım seni kaldırımlara. Adımlarımızla tanımış bizi Ankara sokakları. Benim olmayan bir aşkın bekçisi olmuşum. Dili yok duvarların, kör olmuş gökyüzü yağmuruyla temizlemiş seni düşündüğüm günleri. Arkamda silinmiş anılarım, tarifini çöplerde biriktirdiğim düşlerim kaldı. Bihabersin bu akşam, bu gece hatta ilk selam verişinden. En çok da benden. Ve yine bihabersin düzensizliğimden. Şimdilerde bir trende gözyaşlarımı çürütüyorum.
Sana ait olmayan bir içtenlikle gülümsüyorsun kapı kapanmadan bana. Ben bir şair değilim ama satırlarımda tekrara binmiş ruhun, sözlerinle sana bağlanmış kendimi sayfalarıma kul ettirmişsin. Bitmemişsin. Bitmeyeceksin. Ölgün ve grisin yüreğimde. Varlığın bu siste ilerlemeye asla hazır olmayan, ihmaliyle çalışmayan bir araç kadar çaresiz çünkü.
Yorumlar
Yorum Gönder