Yol II
Üzüntülerimi hiçliğe attım. Zifiride darmadağın olmuş kimsesizliğime, elimde biriktirdiğim gözyaşlarımı vahaya döktüm özlemim rüyalarıma girsin diye. Hiçlikte özledim seni. Hiç tanımadığım bir bedene gözlerimin önündekini serdim. Yeni bir ben, hiç olmamış kimse. Arafta kısıtlı imkanların izinde hiçliğe koşan bir kadına, yolun sonunu bilmeden tarif ediyordum hayallerimi. Gittiği yerden pek emin, adı silik bir vahada çare arıyordum. Yükümü taşıyacak kimse yoktu. Yalandı çare. Gerçekti kaybeden. Ucu ucuna yetiştiğim yaşımda, ayların geçmesi için gün sayarken ruhuma bencilliğimi satıyordum. Koparıp atsam kalbimi, sırada bekleyen hatalarım atardı sokaktaki kimsesiz çöplere. İçinde dünden kalma bozuk aile kavgaları, penceren atılamayan izmaritlerde toplardı. Yıkılmaya mesken tutmuş kız çocukları sevgimi sahiplenir, uyuturdu dizlerinde. Saçları okşanmamış hatıralar, kaldırımdan akan göz yaşları. Belki de otuz yaşında bir kadının geçmişinden ötelediği özlemleri. Asla kapanmayan göz...