Camdan Bakan Papatya

 https://youtu.be/wcuw_3DRlUs?si=hfbgRGRSrwhKXyZu

Ayazda köklerini kaybetmiş bir çiçektim ben. Tutunacak bir toprak bulmak için çiçekçinin önüne geldim. Günübirlik yapraklar istemedi beni. Dikenim varmış. İkna edemedim. Ellerimde kendime batırdığım dikenin kanı akıyormuş oysa. Avuçlarımda ölmüş sümbüller, neşteri olmuş sözlerin. Söyleyemediğim her kelimede bir kesik atmış köklerime. Eceli olsa gökyüzünün, yağmurunda boğardı beni yaşatmak için. Gözlerine hapis olmuş bir kadın, penceresinden bakar oldu çiçekçinin. Durakta beklerken onu, gördüğünde gülümsemesi olmuştu adam. Belki de hiç tahmin etmemişti kadın ona sarılırken aşık olacağını. Dünden kalma papatyalar acıyarak baktı kadına. Tutabilmek elinden çokça silebilmekti mutsuzluğu onunla. Topraktan ayrı kalan papatya öleceğini bile bile başka kalplere hayat verirken, kökü kuru kadın neden inanmak istemesin ki adama? Daha çok sarılsaydı gider miydi adam? Aydan damlamış ışık camdan bana yansıdı o sırada. Göz göze geldik kadınla. Benden başka kimse yoktu. Masalı yoktu gerçeğin. Başrolü durakta beni bırakıp gitmişti. Belki aynı sokakta adamdan kalma yollarda onu görebilirim diye düşünüyordum. Adımlarımız özgürken şimdi kimsesiz sesleniyordu bana. Parçası yok gülüşünün. Şehirden saklanan yıldızlar fısıldasa beni sana o sokak lambasında hisseder duyar mısın seni sevdiğimi? Belki de gidersin yeniden.