Sokağın Kabusuna Uyanmak

 https://music.youtube.com/watch?v=wZ825Vrljgc&si=uYC816noeFgM-EyR

Sokağın kabusuna uyandım bugün. Yastığım kaldırımlar kadar ıslak, perdemden sızan sokak lambasının ışıkları… Sabahın geleceği olmadan, geceden kalma atıklarla düşündüm seni. Geçen Kasımdan kalma günlerime bakıp sildim gözümdeki uykusuzluğu. İki aydır gözümde biriken hüzün ve bir aydan kalma aşk var. Ceplerimden taşıyor seni görmek için saydığım günler. Belki de ansızın bana gelişine benzeyen karşılaşmamız olur diye ettiğim yalanlarım var kendime. O zaman sana sarılıp bırakamazdım. Seninle uyandığım sabahlar köklerini kuruttu. Anlamazsın. Hiç okumazsın bu satırları. Kalemime sığdırabilseydim bu sevgiyi sen zaten yanımda olur ben yalvarmazdım buralara uğraman için. Yenildim ben son dalımda seni üflerken. Tekrar yaktım düşünmek için. Ellerim yandı ben yine sende var olamadım. Kibrit yanmadı rüzgarında. Kulaklarıma hayat fısıldıyor bu yolda yalnız olduğumu ben yine adımlarıma umut bağlamışım. Annemin dizinde ağlayabilecek cesaretim kalmadı artık. Göz yaşımı yağmura satsam damlalarında görür müsün beni bu şehrin sokaklarında? Kime bu satırlar der annem o sırada. Kimsesi olmadığım günlerde bir yabancıyla tanıştım derim. Gölgemi kutsal bellediğim adama emanet edemedim anne. Çünkü geceyi karıştırdı parlamak istediğimde. Silsile oldu yazdıklarım, hiç göremedi onu hissettiğimi. Bana boş günler bıraktın sevgili. Yağmuru cam edip ruhuma batırdın. Şimdi ise penceremden gelen hava kabuk bağlayamayacak kadar açık bir yaranın enkazında hoşçakal diyemeyecek kadar umutlu sana.