Diriliş

 güle güle Eylül, 

bugün altıncı sonbahar. Karın ağrısı duygularımı gülümsemeye gittiğim bedenleri hissettiğim ilk günler ve  altı sene önce bugünlerde önümde hendekleri göremediğim yolumun üzerine dikeceğim çiçekleri kalbime anlatıyordum. Kafamın aksine kalbimle konuşuyordum o zamanlar. Kendimi kendimin yerine koymanın doğru olmadığını hatırlattığım, dertlerimin köklerini daha da derinlere yollarken anlattığım dört odanın sefasını sürmek bana nefes almak kadar kolay geliyordu. Toprağımı sulamanın bu kadar beni tehlikeye sokacağını bilseydim, güneşte kurutup yeni fidanlar dikerdim ruhuma ve bu tozlu mazinin üstü delinip  dikilecek iplerimi bitirdiğimde, yamaların eskisinden daha iyi olmayacağını düşündüğümde  karanlık bir yolda yürüdüğümü anlamıştım. Umutlarım bir sokak lambası, aydınlığını yollara ışık olarak koymuştum. Bu eylül, umut ışıklarımı yenisiyle değiştirmenin vaktini bana dün yağmurla iletti. Yere düşen her damla, boğazımı sıktığım her geçmiş parçalanmasının gözyaşlarını döktü ikindide. Lakin dolu yağmadı, saatlerce yerde sürünen suları görmedim. gök bana bağırıp irkilmeme sebep olmadı. ani bir çiselti, gündüz güneşin bıraktığı boğucu sıcaklığı örten bir serinlik vardı sadece fakat bu öyle bir serinlikti ki damarıma kadar hissettim. Dört duvarımda beni tüm gece üşüttü. Nefesimi bıraksam, dudaklarımın arasından çıkacak nefes havada görünecekti. O zaman anlamıştım. Ruhum, yapbozunun son parçasını eylülle birlikte yerine koymuştu. Kayıp parçamın yıllardır içimde olduğunu bilmeden; çakıllı yollarda taşları iterek; okyanusun dibindeki karanlığa fısıldayıp incileri çalarak ve gökte kuşların göç zamanını bekleyerek aramıştım. Ezbere bildiğim şarkıları leyleklere öğrettiğimde onların gittiği diyarlara yağmur olarak bırakılsın diye. Kendimi yenilediğim sandığım bu kuru yaprakların aslında umudumu yeşertmem gerektiğini anladığım zaman altı sonbahar geçmişti. Geç değildi ve olamazdı çünkü hala gözlerimde kendimi görebiliyordum. Şimdi ise geri dönüyorum. Yürüdüğüm bu yollarda küllerimi toplamak ve tekrar doğmak için. Kendi yolumda geri dönerek ilerliyorum. Her adımda geçmişten nefretimi silip tecrübelerime ekliyorum, üstünü çizdiğim her şeyi silmek için yaşıyorum artık. Bu şehrin anlamını anılarım değil ben belirliyoum ve içtiğim sigaranın dumanında yok ediyorum öfkemi.